صدایی که آشناست

" اینجا بیمارستان سوختگی اهواز است . اکنون کودک شش ساله ای بنام  مصطفی با پانزده درصد سوختگی بستری شده است. او با قاشق گداخته و به دست پدرخود سوخته است "  - آهای کودک سوخته ی سرزمین من ! بر بوسه گاه تن نازنین تو بوی بریان توحش ، زخم کهنه ی کینه را باز هم تازه کرد. کودک معصوم این دیار! من با دستی که بی رحمانه تو را سوخت همدستم زانکه در سکوت سوختن تو تنها سر یه سرودن عاشقانه های خود سپرده ام . من از تصویر این همه اسباب و اصحاب خشونت ناتوان اما نقاش چهره های رویایی خویش گشته ام.آنگاه که جسم کوچک تو بدست قربانی دیروز، داغ و دود می شود من از سوز و گدازشمع و پروانه می گویم . اگر چه سوختن تو و آن سوز پروانه دردی ست مشترک که دریغا همزمان فریاد نمی شود. کودکم ! زین غفلت خود بر زخم تو بوسه ی شرم می زنم . بادا بمانی و خشم و کینه از بستر رویش عشق بزدایی .نوشته شده توسط عبدالعلی دوستانی در 0:21 |  لینک ثابت   •  بخوانید, ...ادامه مطلب